Bijna opgebrand en opgesloten in mijn hoofd, cirkeltjes lopend in een steeds dieper wordend spoor en ieder keer weer dezelfde gedachten die geen uitweg boden, was ik op zoek naar iemand die een deur bij me open kon zetten die ik niet open kon krijgen.
Door bovenstaande te delen met goede vrienden werd ik op het spoor gezet van Eikpunt. ‘Ik denk dat Heleen geschikt is om jou te helpen’, aldus de goede vriendin.
Thuis eerst maar eens gegoogeld. Wel heel iets anders dan ik ‘gewend’ ben. Niet alleen maar praten maar ook voelen, niet alleen maar hoofd maar het hele lijf. Met de reguliere hulp kwam ik er niet uit en dus ben ik de uitdaging aangegaan.
En een uitdaging was het. Deze keer kon ik niet al pratende de onzekerheden, de niet uitgekomen verwachtingen en de pijn omzeilen. Het ging deze keer niet over een ander maar over mij en over mij alleen, dat was al een uitdaging. Ik werd meegenomen in een proces en ‘mocht’ onder ogen zien waar de pijn vandaan kwam, waarom mijn onzekerheden er mochten zijn, waarom verwachtingen niet altijd hoeven uit te komen.
De begeleiding in dit proces was helend. Er werden geen etiketjes geplakt met ‘burn-out’ of ‘midlife crises’, dat was niet belangrijk. Er werd niet van te voren afgesproken welke stappen er gezet zouden worden om het einddoel te bereiken. De belangrijkste vraag, en ook de moeilijkste, was: “Wat wil jij?”
Tijdens dit hele proces was Heleen er om naast mij mijn lastige weg te bewandelen en, op de plekken waar ik niet verder kwam, een deur voor mij te open door het stellen van vragen en daarna, samen met mij, een weg te bewandelen die ik nog nooit was gegaan.
Heleen bedank ik voor het ‘er zijn’ zonder oordeel, voor het spiegelen van mezelf, de deuren open trekken die ik zelf angstvallig probeerde dicht te houden, voor de rust en het vertrouwen, de prachtige plek en de heerlijk warme houtkachel.
Onderstaand gedicht van Jeannette den Ouden is een goede weergave van het proces wat ik bij Heleen heb doorlopen en …..ik ben weer begonnen. Dat is wat ik anderen ook toe wens.
vanuit de stilte ǀ Jeanette den Ouden
Jij
Het is al begonnen!
Waar?
Daar! Precies waar je bent.
Maar ik zie het niet…
Je kunt beter kijken!
Hoe dan?
Met je hart!
Ik weet niet hoe dat moet…
Doe je ogen dicht en denk aan
de keren dat je luisterde en dacht zo kan het ook
de keren dat je de moed had om dingen anders te doen
dat je de moed uit je tenen moest halen en dat deed
Doe je ogen dicht en denk aan
de keren dat je zomaar je neus volgde naar het onbekende
dat je niet wist hoe en wat en toch vertrouwde
dat je vertrouwen soms wankelde maar dat je niet opgaf
Maar wat is er dan begonnen?
JIJ!